„Eskimoska to element techniczny
pozwalający na powrót po wywrotce do pozycji pionowej za pomocą ruchu wiosła.
Jest ona ważną umiejętno¶cią dla kajakarzy, dlatego powięcamy jej więcej
uwagi. Bez znajomo¶ci „eskimoski traci się wiele korzy¶ci płynących z
przykrycia kajaka fartuchem. Do¶wiadczony kajakarz pływający po morzu, czy
rzekach górskich może uniknąć niewygodnego, męczącego i niebezpiecznego
spłynięcia wpław. Kajakarze ¶rednio zaawansowani mogą uczyć się i ćwiczyć
manewry grożące utratą równowagi z większą pewno¶cią siebie je¶li
wiedzą, że „eskimoska umożliwi im wyj¶cie z opresji w przypadku popełnienia
błędów. Kajakarze początkujący mogą rozwinąć pewno¶ć siebie na
wodzie i trójwymiarowe my¶lenie je¶li nauczą się wcze¶nie wstawania „eskimoskąEskimoska”
NAUKA ESKIMOSEK
Istnieje bardzo wiele sposobów
wykonywania „eskimoski, a prawie każdy kajakarz wykonuje ją nieco inaczej. Można
jednak wyróżnić kilka podstawowych typów „eskimoski używanych w sytuacjach
zagrożenia lub jako ćwiczenia doskonalące pomagająeskimoski, a prawie każeskimoski”, a
Eskimoska ¶rubowa.
„Eskimoska ¶rubowa jest najczę¶ciej
używaną przez kajakarzy górskich eskimoską, jest bardzo szybka i skuteczna.
Większo¶ć kajakarzy jako podstawową technikę ratunkową wykorzystuje wła¶nie
eskimoskę ¶rubową bądĽ jedną Eskimoska ¶ Eskimoska” ¶rubowa
Opis:
Po wywrotce:
-
ułóż wiosło wzdłuż jednej z
burt kajaka tak aby pióro bliższe dziobu ułożone było równolegle do powierzchni
wody, czę¶cią wklęsłą w dół, trzymając je oburącz (jak przy wiosłowaniu),
-
tułów pochyl do przodu i lekko
skręć w stronę wiosła,
-
wyjmij wiosło z wody,
-
wykonuj ruch odwodzący po łuku,
z piórem na powierzchni wody lekko ugiętą ręką prowadzącą - przednią, która
kontroluje kąt nachylenia pióra względem wody,
-
rękę tylnią wypchnij ponad pokład
kajaka tak aby pióro mogło się swobodnie poruszać,
-
gdy przednie pióro znajdzie
się na wysoko¶ci kokpitu, w maksymalnej odległo¶ci od burty, następuje
energiczne podparcie wiosłem o wodę z jednoczesnym ruchem bioder,
-
wykonaj wykańczający ruch tułowiem
pochylając się do przodu
rys.1 Eskimoska srubowa
Jak wszystkie eskimoski,
które mają nam pomóc w trudnych warunkach i ta powinna być wyuczona na
obie strony. Jest ona podstawą całej rodziny eskimosek które mogą być wykonywane
bez przenoszenia rąk na drążku.
Ćwiczenia:
Nauka eskimosek zwykle
odbywa się na basenie, a wskazanym jest stosowanie przy jej nauczaniu maski
lub noska. Spokojna, ciepła woda, dobra widoczno¶ć i pewno¶ć siebie wynikająca
z bezpiecznego i dającego się kontrolować otoczenia, wszystko to stwarza
optymalne warunki. Je¶li nie mamy dostępu do basenu nietrudno jest też
uczyć się na otwartej wodzie, choć podej¶cie jest już inne. Je¶li uczymy
się eskimoski na basenie, musimy ją sprawdzić w realnej sytuacji zanim
uznamy się za posiadających umiejętno¶ć wstawania eskimoską po wywrotce.
Ze względu na to że
„eskimoska” jest elementem złożonym najlepiej nauczać jej metodą analityczną
(z rozbiciem na poszczególne fazy) stosując podane poniżej ćwiczenia.
Ruch biodrami i towarzyszące
mu wykończenie ruchu ciała są tak ważne w poprawnej eskimosce, że muszą
być nauczane i dokładnie przyswojone już w początkowym etapie. Ruch nie
doprowadzony do odruchu jest niewystarczający, jako że stres spowodowany
koncentracją nad prawidłowym ułożeniem ciała i ruchu wiosła w póĽniejszym
procesie nauki mogą spowodować, że uczeń zapomni o ruchu bioder. W rezultacie
będzie on najpierw podnosił głowę z wody, tracił siły, a „eskimoska” się
nie uda.
-Pierwszym ćwiczeniem jest
siedzenie w kajaku i wyczucie, że trzymamy go mocno poprzez mocne przesunięcie
się do przodu, oparcie stóp o podnóżek oparcie kolan i ud wygodnie o boki
kajaka, oparcie o dno siedząc w siodełku i być może zaparcie się plecami
o oparcie krzesełka. Dla wielu początkujących trudno jest pozostać unieruchomionym
w ten sposób nawet w dobrze dopasowanym kajaku, ważnym jest wobec tego
dobre dopasowanie sprzętu. Wiosło trzymamy poziomo nad głową i kołyszemy
łodzią na boki poprzez podnoszenie kolana i biodra, najpierw z jednej a
potem drugiej strony. Ciało pozostaje cały czas w pozycji pionowej.
Kąt nachylenia i prędko¶ć
ruchu mogą stopniowo być zwiększone aż łódĽ pochyli się tak daleko w każdym
kierunku na ile pozwoli nam na to naturalne ograniczenie w pasie
Ćwiczenie trzymania nogami . kajaka i ruchu bioder.
Jest to dobre ćwiczenie
do eskimoski w której ramiona i górna połowa ciała pozostają w pozycji
prostopadłej do kajaka.
-W przygotowaniach do pełnej
eskimoski ¶rubowej można do tego ćwiczenia dodać obrót górnej połowy ciała.
Kajakarz trzyma wiosło przed sobą i w momencie gdy lewe kolano i biodro
są unoszone obracamy tułów w lewą stronę, wyciągamy prawe ramię przez linię
pionu do pozycji poza lewym kolanem.
W tym samym czasie ciało
zgina się do przodu w pasie. Gdy kajak kołysze się w przeciwnym kierunku
ciało wyprostowuje się, mija pozycję pionu, potem skręca się w przeciwnym
kierunku wykańczając ruch przez wyciągnięcie lewego ramienia do prawej
strony kajaka i pochylając ciało w lewo. To ćwiczenie daje kajakarzowi
początkowe wyczucie tempa i kolejno¶ci ruchów przy „eskimosce” ¶rubowej.
-W następnym ćwiczeniu celem
jest znalezienie przez kajakarza najlepszej pozycji przy wstawaniu. Dla
praworęcznego kajakarza wstawanie zwykle następuje z prawej strony kajaka.
Celem jest zanurzenie w wodzie jak największej górnej czę¶ci ciała przy
równoczesnym utrzymywaniu go w jak najmniększej odległo¶ci od linii ¶rodka.
Kąt obrotu kajaka jest kontrolowany tak aby występowała siła prostująca
kajak (kajak się nie wywraca). Aby osiągnąć tę pozycję zacznij od głębokiego
zanurzenia prawego ramienia w wodzie. Pochyl się do przodu w pasie i obróć
na prawo. Lewa czę¶ć twarzy powinna przesuwać się po boku kajaka i na koniec
dotknąć tej czę¶ci kajaka która przylega do kolana. W tym samym czasie
prawa ręka sięga głęboko do wody ciągnąc ramię i górną czę¶ć ciała pod
powierzchnię.
Większo¶ć kajakarzy zauważy
,że po kilku próbach mogą włożyć twarz do wody, a ci, którzy są bardziej
giętcy i zaawansowani w ćwiczeniu będą mogli doj¶ć do włożenia całej głowy
i drugiego ramienia do wody. Ostatecznie ćwiczenie to może doprowadzić
do całkowitej eskimoski na rękach.
Nauka ruchu biodrami.
-W następnym ćwiczeniu ciało
leży twarzą do dołu w pozycji poziomej z dłońmi skierowanymi ku dołowi
i zaczepionymi o brzeg basenu, dziób łodzi instruktora, lub o inny w miarę
stały punkt podparcia na poziomie wody. Aby osiągnąć tę pozycję kajakarz
musi najpierw skręcić się w talii w prawo, następnie uchwycić punkt podparcia
i przewrócić się na prawo. Ważnym jest aby uczący zdał sobie sprawę z tego
, że twarz i ciało muszą znajdować się pod wodą je¶li ćwiczenie ma przynie¶ć
jakie¶ efekty (rys.2 a, b). Tu również zakres ruchów powinien być stopniowo
zwiększany aż kajakarz będzie w stanie wyciągnąć tułów w każdym kierunku
tak daleko jak to jest możliwe nakrywając się kajakiem za pomocą przyciągnięcia
go lewym kolanem. Na początku powinno to być powtarzane kilkakrotnie przy
pasywnym spoczynku ciała na powierzchni wody. Nie powinno się podejmować
próby podnoszenia ciała z wody aż uda nam się sam obrót biodrami prawie
bez my¶lenia.
Dziób kajaka ma tendencję
do odpływania od brzegu basenu przy odwracaniu tylnego pokładu do poziomu.
Ważnym jest aby kajakarz trzymał dziób kajaka blisko brzegu basenu tak
aby można było przećwiczyć wstawanie z twarzą trzymaną blisko kolana. Pomogą
nam w tym: odpychanie tylnią ręką i przyciąganie przednią ręką. Gdy udawać
się nam będzie obrót biodrami z chwytem obiema rękami podtrzymującymi powinni¶my
przećwiczyć ruch z tylko jedną ręką podtrzymującą, jako, że tylko jedna
dłoń zapewnia punkt podparcia przy eskimosce na wio¶le (rys.2 c).
rys.2
Ćwiczenia ruchu biodrami w nauce „eskimoski”.
Nauka wykańczającego ruchu
ciałem
-Następnym krokiem w dążeniu
do pełnego ruchu jest dodanie do szybkiego ruchu biodrami (który wła¶nie
został opisany) wykańczającego ruchu ciałem. Gdy łódĽ mija pozycję krawędziową
tułów zaczyna pochylać się do przodu, co utrzymuje ramiona i głowę w wodzie
tak długo jak jest to możliwe w czasie wstawania (wytwarza się siła wyporu
tułowia, która pomaga w stawianiu łodzi). Ramiona i twarz wychodzą z wody
ostatnie, z twarzą blisko ¶rodka uda. Także to ćwiczenie powinno być powtórzone
kilkakrotnie. W idealnym położeniu twarz kajakarza powinna być blisko brzegu
kajaka podczas wynurzania się z wody. Aby tak się stało kajakarz potrzebuje
pochylić się do przodu. Jeżeli uczeń ma trudno¶ci w uzyskaniu giętko¶ci
kręgosłupa wtenczas alternatywne metody podnoszenia ciała z wody mogą być
wypróbowane.
-Wielu eskimowiczów wykańcza
ruch poprzez położenie się wzdłuż pokładu tylnego bez obrotu w talii. To
powoduje mniejszą uciążliwo¶ć dla początkujących, lecz jest mniej efektywne
z dwóch powodów. Po pierwsze ciało opuszcza wodę i tracimy siłę wyporu
torsu w o wiele wcze¶niejszym etapie ruchu. Po drugie pozycja z położeniem
się na tylnim pokładzie utrudnia nam podjęcie wiosłowania we wzburzonej
wodzie jako że kajakarz pozostaje wtenczas zdezorientowany (skierowany
wzrokiem w niebo i ma gorszą pozycję wyj¶ciową do dalszego wiosłowania),
je¶li „eskimoska” nie uda się wtenczas kajakarz będzie zwrócony twarzą
na kamienie i inne przeszkody. Z tej pozycji musi on pochylić się do przodu
za pomocą mię¶ni brzucha, tracąc cenny czas i energię zanim będzie mógł
zrobić „eskimoskę”.
Pozycja z pochyleniem do
przodu jest lepsza niż odchylenie się do tyłu ponieważ twarz kajakarza
jest lepiej chroniona i może on znacznie szybciej usią¶ć z powrotem do
pozycji do wiosłowania po „eskimosce”.
Używanie wiosła - „Eskimoski”
szkoleniowe.
-Dopiero gdy uczeń całkiem
dobrze opanuje ruch biodrami i wykańczający ruch ciała może wprowadzić
użycie wiosła. Większo¶ć początkujących chce zacząć naukę „eskimoski” od
razu z wiosłem, ale użycie wiosła zbyt wcze¶nie może doprowadzić do złych
nawyków takich jak „eskimoska” bez ruchu biodrami lub z usztywnionym tułowiem,
lub po prostu do zniechęcającego braku postępów. Dla większo¶ci początkujących
łatwiej jest zacząć od nauki albo „eskimoski” na przedłużonym wio¶le lub
„eskimoski” dĽwigniowej. Instruktorzy uczący „eskimosek” powinni popróbować
obu metod tak aby mogli używać tej która najlepiej odpowiada jego uczniowi.
-Dobrym ćwiczeniem wprowadzającym
do ruchu wiosłem i tułowia jest to w którym ćwiczący siedzi w kajaku, który
trzyma instruktor tak aby uniemożliwić się jego wywrócenie. Ćwiczący wykonuje
skłon w przód z rękami wyciągniętymi do góry i kre¶li na wodzie dłońmi
łuk od dziobu do wysoko¶ci kokpitu o jak największym promieniu. To samo
ćwiczenie wykonujemy z wiosłem. Z pozycji wyj¶ciowej do eskimoski (tułów
pochylony do przodu, wiosło ułożone równolegle wzdłuż kajaka z lewej jego
strony) ćwiczący wykonuje ruch jak wyżej (w lewą stronę) cały czas obserwując
pióro dalsze (przednie) aby było ono prowadzone równolegle po powierzchni.
Błędy:
-
zbyt wczesne zatapianie pióra
przy dziobie,
-
zbyt małe odwiedzenie pióra
od kajaka,
-
pióro tylnie nie jest prowadzone
ponad dnem kajaka,
-
zbyt wczesne podnoszenie głowy
z wody,
-
zbyt mało energiczny ruch bioder.
UWAGA !
Ustawienie ramienia w pozycji
wyciągniętej jak to zostało pokazane na rysunku 62 a jest o wiele słabsze
niż to w którym ramię pozostaje zgięte (rys. 62 b). Przyłożenie nadmiernej
siły podczas gdy ramię jest wyprostowane zwłaszcza gdy nacisk na ramię
przebiega w kierunku do tyłu może być przyczyną dyslokacji barku u kajakarzy.
