MATERIAŁY SZKOLENIOWE
 

ratownictwo


TECHNIKA PŁYWANIA
"ESKIMOSKA"
 
 
SPRZĘT KAJAKOWY
 
TECHNIKA PŁYWANIA
     
    „Eskimoska to element techniczny pozwalający na powrót po wywrotce do pozycji pionowej za pomocą ruchu wiosła. Jest ona ważną umiejętno¶cią dla kajakarzy, dlatego powięcamy jej więcej uwagi. Bez znajomo¶ci „eskimoski traci się wiele korzy¶ci płynących z przykrycia kajaka fartuchem. Do¶wiadczony kajakarz pływający po morzu, czy rzekach górskich może uniknąć niewygodnego, męczącego i niebezpiecznego spłynięcia wpław. Kajakarze ¶rednio zaawansowani mogą uczyć się i ćwiczyć manewry grożące utratą równowagi z większą pewno¶cią siebie je¶li wiedzą, że „eskimoska umożliwi im wyj¶cie z opresji w przypadku popełnienia błędów. Kajakarze początkujący mogą rozwinąć pewno¶ć siebie na wodzie i trójwymiarowe my¶lenie je¶li nauczą się wcze¶nie wstawania „eskimoskąEskimoska”

    NAUKA ESKIMOSEK
    Istnieje bardzo wiele sposobów wykonywania „eskimoski, a prawie każdy kajakarz wykonuje ją nieco inaczej. Można jednak wyróżnić kilka podstawowych typów „eskimoski używanych w sytuacjach zagrożenia lub jako ćwiczenia doskonalące pomagająeskimoski, a prawie każeskimoski”, a

    Eskimoska ¶rubowa.

    „Eskimoska ¶rubowa jest najczę¶ciej używaną przez kajakarzy górskich eskimoską, jest bardzo szybka i skuteczna. Większo¶ć kajakarzy jako podstawową technikę ratunkową wykorzystuje wła¶nie eskimoskę ¶rubową bądĽ jedną Eskimoska ¶ Eskimoska” ¶rubowa

    Opis:
    Po wywrotce:

    • ułóż wiosło wzdłuż jednej z burt kajaka tak aby pióro bliższe dziobu ułożone było równolegle do powierzchni wody, czę¶cią wklęsłą w dół, trzymając je oburącz (jak przy wiosłowaniu),
    • tułów pochyl do przodu i lekko skręć w stronę wiosła,
    • wyjmij wiosło z wody,
    • wykonuj ruch odwodzący po łuku, z piórem na powierzchni wody lekko ugiętą ręką prowadzącą - przednią, która kontroluje kąt nachylenia pióra względem wody,
    • rękę tylnią wypchnij ponad pokład kajaka tak aby pióro mogło się swobodnie poruszać,
    • gdy przednie pióro znajdzie się na wysoko¶ci kokpitu, w maksymalnej odległo¶ci od burty, następuje energiczne podparcie wiosłem o wodę z jednoczesnym ruchem bioder,
    • wykonaj wykańczający ruch tułowiem pochylając się do przodu

    rys.1 Eskimoska srubowa

    Jak wszystkie eskimoski, które mają nam pomóc w trudnych warunkach i ta powinna być wyuczona na obie strony. Jest ona podstawą całej rodziny eskimosek które mogą być wykonywane bez przenoszenia rąk na drążku.

    Ćwiczenia:
     Nauka eskimosek zwykle odbywa się na basenie, a wskazanym jest stosowanie przy jej nauczaniu maski lub noska. Spokojna, ciepła woda, dobra widoczno¶ć i pewno¶ć siebie wynikająca z bezpiecznego i dającego się kontrolować otoczenia, wszystko to stwarza optymalne warunki. Je¶li nie mamy dostępu do basenu nietrudno jest też uczyć się na otwartej wodzie, choć podej¶cie jest już inne. Je¶li uczymy się eskimoski na basenie, musimy ją sprawdzić w realnej sytuacji zanim uznamy się za posiadających umiejętno¶ć wstawania eskimoską po wywrotce.
     Ze względu na to że „eskimoska” jest elementem złożonym najlepiej nauczać jej metodą analityczną (z rozbiciem na poszczególne fazy) stosując podane poniżej ćwiczenia.

    Ruch biodrami i towarzyszące mu wykończenie ruchu ciała są tak ważne w poprawnej eskimosce, że muszą być nauczane i dokładnie przyswojone już w początkowym etapie. Ruch nie doprowadzony do odruchu jest niewystarczający, jako że stres spowodowany koncentracją nad prawidłowym ułożeniem ciała i ruchu wiosła w póĽniejszym procesie nauki mogą spowodować, że uczeń zapomni o ruchu bioder. W rezultacie będzie on najpierw podnosił głowę z wody, tracił siły, a „eskimoska” się nie uda.

    -Pierwszym ćwiczeniem jest siedzenie w kajaku i wyczucie, że trzymamy go mocno poprzez mocne przesunięcie się do przodu, oparcie stóp o podnóżek oparcie kolan i ud wygodnie o boki kajaka, oparcie o dno siedząc w siodełku i być może zaparcie się plecami o oparcie krzesełka. Dla wielu początkujących trudno jest pozostać unieruchomionym w ten sposób nawet w dobrze dopasowanym kajaku, ważnym jest wobec tego dobre dopasowanie sprzętu. Wiosło trzymamy poziomo nad głową i kołyszemy łodzią na boki poprzez podnoszenie kolana i biodra, najpierw z jednej a potem drugiej strony. Ciało pozostaje cały czas w pozycji pionowej.
    Kąt nachylenia i prędko¶ć ruchu mogą stopniowo być zwiększone aż łódĽ pochyli się tak daleko w każdym kierunku na ile pozwoli nam na to naturalne ograniczenie w pasie  Ćwiczenie trzymania nogami . kajaka i ruchu bioder.
    Jest to dobre ćwiczenie do eskimoski w której ramiona i górna połowa ciała pozostają w pozycji prostopadłej do kajaka.

    -W przygotowaniach do pełnej eskimoski ¶rubowej można do tego ćwiczenia dodać obrót górnej połowy ciała. Kajakarz trzyma wiosło przed sobą i w momencie gdy lewe kolano i biodro są unoszone obracamy tułów w lewą stronę, wyciągamy prawe ramię przez linię pionu do pozycji poza lewym kolanem.
    W tym samym czasie ciało zgina się do przodu w pasie. Gdy kajak kołysze się w przeciwnym kierunku ciało wyprostowuje się, mija pozycję pionu, potem skręca się w przeciwnym kierunku wykańczając ruch przez wyciągnięcie lewego ramienia do prawej strony kajaka i pochylając ciało w lewo. To ćwiczenie daje kajakarzowi początkowe wyczucie tempa i kolejno¶ci ruchów przy „eskimosce” ¶rubowej.

    -W następnym ćwiczeniu celem jest znalezienie przez kajakarza najlepszej pozycji przy wstawaniu. Dla praworęcznego kajakarza wstawanie zwykle następuje z prawej strony kajaka. Celem jest zanurzenie w wodzie jak największej górnej czę¶ci ciała przy równoczesnym utrzymywaniu go w jak najmniększej odległo¶ci od linii ¶rodka. Kąt obrotu kajaka jest kontrolowany tak aby występowała siła prostująca kajak (kajak się nie wywraca). Aby osiągnąć tę pozycję zacznij od głębokiego zanurzenia prawego ramienia w wodzie. Pochyl się do przodu w pasie i obróć na prawo. Lewa czę¶ć twarzy powinna przesuwać się po boku kajaka i na koniec dotknąć tej czę¶ci kajaka która przylega do kolana. W tym samym czasie prawa ręka sięga głęboko do wody ciągnąc ramię i górną czę¶ć ciała pod powierzchnię.
    Większo¶ć kajakarzy zauważy ,że po kilku próbach mogą włożyć twarz do wody, a ci, którzy są bardziej giętcy i zaawansowani w ćwiczeniu będą mogli doj¶ć do włożenia całej głowy i drugiego ramienia do wody. Ostatecznie ćwiczenie to może doprowadzić do całkowitej eskimoski na rękach.

    Nauka ruchu biodrami.
    -W następnym ćwiczeniu ciało leży twarzą do dołu w pozycji poziomej z dłońmi skierowanymi ku dołowi i zaczepionymi o brzeg basenu, dziób łodzi instruktora, lub o inny w miarę stały punkt podparcia na poziomie wody. Aby osiągnąć tę pozycję kajakarz musi najpierw skręcić się w talii w prawo, następnie uchwycić punkt podparcia i przewrócić się na prawo. Ważnym jest aby uczący zdał sobie sprawę z tego , że twarz i ciało muszą znajdować się pod wodą je¶li ćwiczenie ma przynie¶ć jakie¶ efekty (rys.2 a, b). Tu również zakres ruchów powinien być stopniowo zwiększany aż kajakarz będzie w stanie wyciągnąć tułów w każdym kierunku tak daleko jak to jest możliwe nakrywając się kajakiem za pomocą przyciągnięcia go lewym kolanem. Na początku powinno to być powtarzane kilkakrotnie przy pasywnym spoczynku ciała na powierzchni wody. Nie powinno się podejmować próby podnoszenia ciała z wody aż uda nam się sam obrót biodrami prawie bez my¶lenia.

    Dziób kajaka ma tendencję do odpływania od brzegu basenu przy odwracaniu tylnego pokładu do poziomu. Ważnym jest aby kajakarz trzymał dziób kajaka blisko brzegu basenu tak aby można było przećwiczyć wstawanie z twarzą trzymaną blisko kolana. Pomogą nam w tym: odpychanie tylnią ręką i przyciąganie przednią ręką. Gdy udawać się nam będzie obrót biodrami z chwytem obiema rękami podtrzymującymi powinni¶my przećwiczyć ruch z tylko jedną ręką podtrzymującą, jako, że tylko jedna dłoń zapewnia punkt podparcia przy eskimosce na wio¶le (rys.2 c).
     


        rys.2 Ćwiczenia ruchu biodrami w nauce „eskimoski”.

    Nauka wykańczającego ruchu ciałem
    -Następnym krokiem w dążeniu do pełnego ruchu jest dodanie do szybkiego ruchu biodrami (który wła¶nie został opisany) wykańczającego ruchu ciałem. Gdy łódĽ mija pozycję krawędziową tułów zaczyna pochylać się do przodu, co utrzymuje ramiona i głowę w wodzie tak długo jak jest to możliwe w czasie wstawania (wytwarza się siła wyporu tułowia, która pomaga w stawianiu łodzi). Ramiona i twarz wychodzą z wody ostatnie, z twarzą blisko ¶rodka uda. Także to ćwiczenie powinno być powtórzone kilkakrotnie. W idealnym położeniu twarz kajakarza powinna być blisko brzegu kajaka podczas wynurzania się z wody. Aby tak się stało kajakarz potrzebuje pochylić się do przodu. Jeżeli uczeń ma trudno¶ci w uzyskaniu giętko¶ci kręgosłupa wtenczas alternatywne metody podnoszenia ciała z wody mogą być wypróbowane.

    -Wielu eskimowiczów wykańcza ruch poprzez położenie się wzdłuż pokładu tylnego bez obrotu w talii. To powoduje mniejszą uciążliwo¶ć dla początkujących, lecz jest mniej efektywne z dwóch powodów. Po pierwsze ciało opuszcza wodę i tracimy siłę wyporu torsu w o wiele wcze¶niejszym etapie ruchu. Po drugie pozycja z położeniem się na tylnim pokładzie utrudnia nam podjęcie wiosłowania we wzburzonej wodzie jako że kajakarz pozostaje wtenczas zdezorientowany (skierowany wzrokiem w niebo i ma gorszą pozycję wyj¶ciową do dalszego wiosłowania), je¶li „eskimoska” nie uda się wtenczas kajakarz będzie zwrócony twarzą na kamienie i inne przeszkody. Z tej pozycji musi on pochylić się do przodu za pomocą mię¶ni brzucha, tracąc cenny czas i energię zanim będzie mógł zrobić „eskimoskę”.
    Pozycja z pochyleniem do przodu jest lepsza niż odchylenie się do tyłu ponieważ twarz kajakarza jest lepiej chroniona i może on znacznie szybciej usią¶ć z powrotem do pozycji do wiosłowania po „eskimosce”.

    Używanie wiosła - „Eskimoski” szkoleniowe.
    -Dopiero gdy uczeń całkiem dobrze opanuje ruch biodrami i wykańczający ruch ciała może wprowadzić użycie wiosła. Większo¶ć początkujących chce zacząć naukę „eskimoski” od razu z wiosłem, ale użycie wiosła zbyt wcze¶nie może doprowadzić do złych nawyków takich jak „eskimoska” bez ruchu biodrami lub z usztywnionym tułowiem, lub po prostu do zniechęcającego braku postępów. Dla większo¶ci początkujących łatwiej jest zacząć od nauki albo „eskimoski” na przedłużonym wio¶le lub „eskimoski” dĽwigniowej. Instruktorzy uczący „eskimosek” powinni popróbować obu metod tak aby mogli używać tej która najlepiej odpowiada jego uczniowi.
    -Dobrym ćwiczeniem wprowadzającym do ruchu wiosłem i tułowia jest to w którym ćwiczący siedzi w kajaku, który trzyma instruktor tak aby uniemożliwić się jego wywrócenie. Ćwiczący wykonuje skłon w przód z rękami wyciągniętymi do góry i kre¶li na wodzie dłońmi łuk od dziobu do wysoko¶ci kokpitu o jak największym promieniu. To samo ćwiczenie wykonujemy z wiosłem. Z pozycji wyj¶ciowej do eskimoski (tułów pochylony do przodu, wiosło ułożone równolegle wzdłuż kajaka z lewej jego strony) ćwiczący wykonuje ruch jak wyżej (w lewą stronę) cały czas obserwując pióro dalsze (przednie) aby było ono prowadzone równolegle po powierzchni.

    Błędy:
     

    • zbyt wczesne zatapianie pióra przy dziobie,
    • zbyt małe odwiedzenie pióra od kajaka,
    • pióro tylnie nie jest prowadzone ponad dnem kajaka,
    • zbyt wczesne podnoszenie głowy z wody,
    • zbyt mało energiczny ruch bioder.
    UWAGA !

    Ustawienie ramienia w pozycji wyciągniętej jak to zostało pokazane na rysunku 62 a jest o wiele słabsze niż to w którym ramię pozostaje zgięte (rys. 62 b). Przyłożenie nadmiernej siły podczas gdy ramię jest wyprostowane zwłaszcza gdy nacisk na ramię przebiega w kierunku do tyłu może być przyczyną dyslokacji barku u kajakarzy.